Está en dos lenguas leguas gallego (mi lengua natal) y castellano a la cual traduzco
Cristián
Historia sen comezo nin fin
Viaxei por moitos mundos estraños dos cales nunca oíra falar na procura de algo que hai moito tempo que esquecín, sen embargo a miña viaxe sigue co único fin de lembrar o que andaba a buscar. Levo anos? meses? días? horas? Non o sei, a noción do tempo é algo que hai tempo que perdín e que non ten a máis mínima importancia na miña procura, pois sexa cal sexa o meu obxectivo non pararei ata que apareza; tempo distancia, que máis da, a miña vida é inexistente xa.
Levo demasiado nesta viaxe interminable da cal non coñezo o fin, neste camiño cheo de criaturas inimaxinables que quizá non sexan máis ca froito do meu maxín e que sen embargo conseguiron ferirme. Por moi difícil que sexa esta ruta, eu xa non me podo votar atrás, xa que do meu pasado non me lembro e o meu futuro non sei se existirá.
Vivo sen vida e morro sen morte ao non coñecer o remate da miña existencia, da cal non teño moita seguridade.
Non vexo outra cousa que non sexan incendios inesgotables e grandes tempestades diante de min, e mentres sigo avanzando sen rumbo novas dúbidas aparecen no meu interior Que son? Quen son? Xa non sei se son persoa, monstro ou fantasma; quen sabe, quizais sexa un simple recordo. En verdade xa non me importa, pois na miña mente só hai unha cousa.........................................................................seguir cara diante.
Por que continuar avanzando? Por que é o único que teño en mente? A resposta é moi simple, esta viaxe é o único que existe para min, pois nela perdín o inicio, pero espero atopalo fin.
Historia sin comienzo ni fin
Viajé por muchos mundos extraños de los cuales nunca había oído hablar en la búsqueda de algo que hace mucho tiempo que olvidé, sin embargo mi viaje sigue con el único fin de recordar lo que andaba buscando. ¿Llevo años? ¿meses? ¿días? ¿horas? No lo sé, la noción del tiempo es algo que hace tiempo que perdí y que no tiene la más mínima importancia en mi búsqueda, pues sea cual sea mi objetivo no pararé hasta que aparezca; tiempo distancia, que más da, mi vida es inexistente ya.
Llevo demasiado tiempo en este viaje interminable del cual no conozco el fin, en este camino lleno de criaturas inimaginables que quizá no sean más que fruto de mi imaginación y que sin embargo consiguieron herirme. Por muy difícil que sea esta ruta, yo ya no me puedo echar atrás, ya que de mi pasado no me acuerdo y mi futuro no sé si existirá.
Vivo sin vida y muero sin muerte al no conocer el final de mi existencia, de la cual no estoy muy seguro.
No veo otra cosa que no sean incendios inagotables y grandes tempestades delante de mi, y mientras sigo avanzando sin rumbo nuevas dudas aparecen en mi interior ¿Qué soy? ¿Quién soy? Ya no se si soy persona, monstruo, fantasma; quien sabe, quizás sea un simple recuerdo. En verdad ya no me importa, pues en mi mente solo hay una cosa …………………………………………………………………seguir hacia delante.
¿Por qué continuar avanzando? ¿Por qué es lo único que tengo en mente? La respuesta es muy simple, este viaje es lo único que existe para mi, pues en el perdí el inicio, pero espero encontrar el fin.
Cristián García Folgar
No hay comentarios:
Publicar un comentario